مقدمه: سالمندی همراه با امید به زندگی، زمینه ساز ارتقاء بهزیستی و کیفیت زندگی در سالمندان است. به همین جهت، این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان وجودگرای معنویت محور و آموزش مدل سالمندی سالم بر امید به زندگی در سالمندان انجام شد.
روش کار: مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری سالمندان ساکن در مراکز نگهداری سالمندان در شهر اصفهان در بهار 1401، و گروه نمونه 58 نفر از این سالمندان بودند که به صورت هدفمند انتخاب و سپس بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل (گروه کنترل و گروه درمان وجودگرای معنویت محور هر گروه 20 نفر و گروه آموزش سالمندی سالم 18) گمارده شدند. درمان وجودگرای معنویت محور و آموزش الگوی سالمندی سالم هر یک طی 12 جلسه 90 دقیقهای اجرا و گروه کنترل درمان و آموزشی دریافت ننمود. دادهها از طریق فرم اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه امید به زندگی جمعآوری و با روشهای تحلیل خی دو، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شد.
یافته ها: یافته ها نشان داد که گروههای آزمایش و کنترل در متغیرهای سن، جنسیت، تحصیلات، تعداد فرزندان، ابتلا به بیماری جسمی و وضعیت تاهل با یکدیگر دارای تفاوت معنادار نیستند (05/0
P) و درمان وجودگرای معنویت محور بر افزایش این متغیر دارای اثربخشی معناداری نیست (05/0
نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش، مدل آموزش سالمندی سالم به عنوان رویکردی موثر میتواند در مراکز نگهداری و آموزش سالمندان برای افزایش امید به زندگی در سالمندان، که نقش زیادی در ارتقاء کیفیت آنها ایفا می کند، مورد استفاده قرار گیرد.