مقدمه: با ورود به دوران سالمندی به تدریج از فعالیت‌های روانشناختی و اجتماعی افراد کاسته می‌شود که این مهم باعث افزایش نشانگان خلقی افسردگی، اضطراب، استرس و انزوای اجتماعی سالمندان می‌شود. با این وجود می‌توان با اعمال مداخله‌های مناسب از علائم خلقی سالمندان کاست و به ایشان در گذران هرچه بهتر دوران پیری کمک نمود.  پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله‌های جسمی روانشناختی چهارگانه یعنی تکنیک الکساندر، روش دوساهو، ترکیب خاطره‌گویی و ایفای نقش و روش ترکیبی بر بهبود سطوح نشانگان خلقی، اضطرابی و انزوای اجتماعی ادراک شده زنان سالمند انجام شده است.
روش: جامعه آماری کلیه زنان در پایان دوره میانسالی و آغاز دوره سالمندی شهر اصفهان بود. نمونه آماری شامل75 نفر از زنان 60-75سال بود که در 5 گروه 15 تایی(چهار گروه آزمایشی و یک گروه کنترل) گمارده شدند و تحت مداخله‌های مربوط قرار گرفتند. نشانگان خلقی شامل افسردگی، اضطراب و استرس و انزوای اجتماعی در پیش‌آزمون، پس آزمون و پیگیری توسط آزمون‌های استاندارد و یا محقق ساخته سنجیده شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه‌های مکرر نشان داد که اثر اصلی برای همه گروه‌ها در همه متغیرها معنی دار است(001/0=P). اگرچه روش ترکیبی به طور معنی‌داری تأثیر بیشتری نسبت به سایر روش‌های درمانی بر کاهش افسردگی، استرس و انزوای اجتماعی داشته است و روش خاطره‌گویی به طور معنی‌داری تأثیر بیشتری نسبت به سه روش‌ درمانی دیگر  بر کاهش اضطراب داشته است..
نتیجه‌ گیری: جهت افزایش بهزیستی روانشناختی در سالمندی و جهت بهبود تنظیم خلق و هم‌چنین ارتقاء تعاملات اجتماعی در این دوره، به کارگیری مداخله های جسمی روانشناختی مورد بررسی در این پژوهش یعنی تکنیک الکساندر، دوساهو و خاطره گویی توصیه می‌گردد.