مقدمه: پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر آموزش گروهی معنویت درمانی مبتنی بر آموزه های اسلامی و غیر اسلامی بر شادکامی سالمندان اجرا شد.
روش کار: طرح پژوهش، نیمه آزمایشی و از نوع پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه مردان ساکن در یکی از مراکز سالمندان شهر کرمانشاه در سال1403  بود که پس از تکمیل پرسشنامه­های شادکامی آرگایل و همکاران(1989) ، 45 نفر از افرادی که در مقیاس شادکامی نمره پایین تر از نقطه برش کسب کردند، انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه 15 نفره گمارش شدند، (گروه آموزش معنویت درمانی مبتنی بر آموزه های اسلامی، گروه معنویت درمانی غیر اسلامی و گروه کنترل). سپس برای گروه اول 8 جلسه 90 دقیقه­ای پروتکل معنویت درمانی اسلامی (کجباف و همکاران، 1396) و برای گروه دوم نیز  به صورت جداگانه  8 جلسه 90 دقیقه­ای پروتکل معنا­درمانی فرانکل(1998) اجرا گردید. در این مدت گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکرد. داده­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چند­متغیره تحلیل شدند.
یافته ها: یافته­های پژوهش نشان داد در دو گروه  آموزش معنویت درمانی مبتنی بر آموزه های اسلامی و معنویت درمانی غیر اسلامی، مداخله صورت گرفته بر افزایش شادکامی در مرحله پس آزمون تأثیر معناداری داشته، اما تاثیر معنویت درمانی مبتنی بر آموزه های اسلامی  بیشتر بود (001/0>p).
نتیجه گیری: بر اساس یافته ها هر دو درمان، معنویت درمانی مبتنی بر آموزه های اسلامی و معنویت درمانی غیر اسلامی، مداخلاتی موثر در افزایش شادکامی سالمندان داشتند، ولی تأثیر معنویت درمانی مبتنی بر اموزه های اسلامی بیشتر بود.