|
تاثیر آموزش خودمراقبتی به روش تله نرسینگ بر عدم قطعیت بیماری و خودکارآمدی سالمندان مبتلا به سرطان کولورکتال
|
کیان نوروزی تبریزی*   ، مریم زارعی ، سیما قاسمی ، احمد رضازاده مافی |
| دانشیار، گروه پرستاری، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایران |
|
|
چکیده: (275 مشاهده) |
مقدمه: مدیریت مؤثر بیماری های مزمن، به ویژه در دوران سالمندی، مستلزم برقراری ارتباط مستمر میان مددجویان و پرستاران است. یکی از راهکارهای کلیدی در این حوزه، بهره گیری از برنامه های آموزشی مبتنی بر خودمراقبتی است که می تواند نقش مهمی در ارتقای توانمندی مددجویان برای تصمیم گیری و مراقبت از خودایفا کند. در سال های اخیر، به ویژه با شیوع بیماری کرونا، روش های نوین آموزش سلامت از راه دور بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته اند. با توجه به اهمیت این مسئله، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش خودمراقبتی به روش تله نرسینگ بر عدم قطعیت بیماری و خودکارآمدی سالمندان مبتلا به سرطان کولورکتال اجرا شده است.
روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی با گروه کنترل بود و با مشارکت 50 سالمند مبتلا به سرطان کولورکتال که در سال 1402 به بیمارستان امام حسین تهران مراجعه کرده بودند، انجام شد. نمونه گیری به روش دردسترس و بر اساس معیارهای پژوهش انجام شد. گردآوری داده ها با استفاده از فرم اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه عدم قطعیت در بیماری میشل و پرسشنامه رفتار های مربوط به سرطان جمع آوری شد. پس از جمع آوری داده ها، تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 27 انجام شد. جهت بررسی تفاوت ها و مقایسه شاخص های دو گروه از آزمون های تی مستقل، کای اسکوئر و آنکووا استفاده گردید. سطح معنی داری 05/0 > p در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین سنی نمونه های در مطالعه 4/64 سال (انحراف معیار 5/4 ) بود. از مجموع نمونه ها، 54 درصد مرد و 46 درصد بودند. میانگین و انحراف معیار عدم قطعیت در بیماری پیش از مداخله در گروه مداخله به ترتیب برابر با 84/105 و 07/11 بوده و در گروه شاهد برابر با 68/102 و 9/13 بوده است (21/0p =). پس از مداخله، میانگین و انحراف معیار عدم قطعیت در گروه مداخله به ترتیب به 12/88 و 01/11 کاهش یافت و در گروه شاهد ای ارقام به 08/93 و 09/13 رسیدند. اگرچه در هر دو گروه شاهد کاهش در سطح عدم قطعیت بودیم، اما این کاهش از نظر آماری معنا دار نمی باشد(15/0 = p). در خصوص خودکارآمدی، میانگین و انحراف معیار این متغیر در گروه مداخله قبل از مداخله برابر با 48/97 و 51/16 بوده و در گروه شاهد برابر با 32/104 و 18.25 بود (57/0= p)، و پس از مداخله، این نمرات در گروه مداخله به ترتیب به 08/206 و 57/17 و در گروه شاهد 92/164 و 27/31 افزایش یافتند که این افزایش در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد از نظر آماری معنادار بود (001/0 > p).
نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش خودمراقبتی به روش تله نرسینگ می تواند تاثیر قابل توجهی در ارتقاء سطح خودکارآمدی سالمندان مبتلا به سرطان کولورکتال داشته باشد. بنابراین، به کارگیری مداوم این روش همراه با پیگیری های منظم تلفنی می تواند به عنوان یک راهکار عملی و موثر در افزایش خودکارآمدی مورد توجه قرار گیرد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: آموزش خودمرقبتی، تله نرسینگ، عدم قطعیت بیماری، خودکارآمدی، سرطان کولورکتال |
|
|
|
نوع مطالعه: كاربردي |
موضوع مقاله:
پرستاری سالمندی
دریافت: 1404/3/22 | پذیرش: 1404/11/26 | انتشار: 1404/11/26
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
