مقدمه: اختلالات عملکردی اندام فوقانی در سالمندان شایع هستند. پژوهش حاضر باهدف بررسی ارتباط بین اختلالات عملکردی اندام فوقانی با استقلال در فعالیت‌های روزمره زندگی و افسردگی در سالمندان مراکز نگهداری سالمندان شهر نیشابور انجام گرفت.
روش: این مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی در سال 1396 انجام شد. جامعه آماری،کلیه سالمندان مقیم آسایشگاه های نیشابور در دی ماه سال 1396 بودند که با روش تمام شماری 72 نفرسالمند زن و مرد واجد شرایط با در نظر گرفتن معیارهای ورود و خروج انتخاب و به مطالعه وارد شدند. سطح اختلالات اندام فوقانی با استفاده از پرسشنامه‌ فرم کوتاه ناتوانی‌های شانه، بازو و دست (Quick-DASH) ،استقلال در فعالیت های روزمره زندگی با نسخه شاه شاخص بارتل تجدیدنظر شده (MBI) و افسردگی با مقیاس افسردگی سالمندان (GDS) سنجیده شد. داده‌های به‌دست‌آمده توسط نسخه 20 نرم‌افزارSPSS  و با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و همچنین اسپیرمن برای متغیرهای کیفی ، تی با  نمونه های مستقل و من ویتنی و آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار  گرفت.  نرمال بودن تمامی متغیرها با آزمون کلموگروف- اسمیرنف بررسی شد. سطح معنی داری کلیه آزمون ها 05/0 تعیین شده است.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین میزان اختلالات عملکردی اندام فوقانی با استقلال در فعالیت‌های روزمره زندگی سالمندان  همبستگی قوی وجود دارد (64/0-=r و 01/0P<) ولی با افسردگی دوران سالمندی ارتباطی ندارد (04/0r= و 05/0 نتیجه گیری: باتوجه ‌به همبستگی قوی بین اختلالات عملکردی اندام‌فوقانی و استقلال در فعالیت‌های ‌روزمره‌ زندگی، نیاز به طراحی برنامه‌ای برای توانبخشی اندام های ‌فوقانی به منظور پیشگیری از ایجاد ناتوانی عملکردی احتمالی در سالمندان مقیم مراکز سالمندان ضروری به‌نظرمی‌رسد. همچنین باتوجه ‌به عدم وجود ارتباط معنی دار  بین ناتوانی و افسردگی، می‌توان گفت عوامل دیگری به‌غیراز ناتوانی فیزیکی می‌تواند در افسردگی سالمندان دخیل باشند.