|
مقایسه تأثیر برنامههای تعامل بین‌نسلی و فعالیتهای بدنی بر میزان افسردگی زنان و مردان سالمند
|
کورش ویسی   ، محمدرضا اسماعیل زاده قندهاری ، زینت ابراهیمی* |
| استادیار مدیریت ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران. |
|
|
چکیده: (1525 مشاهده) |
مقدمه: افزایش امید به زندگی در عصر حاضر و روند روبهرشد جمعیت سالمندان، لزوم توجه به بعد روان‌شناختی زندگی سالمندان به‌عنوان بخش بزرگی از جمعیت را بیش از پیش می‌طلبد، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر برنامههای بین‌نسلی بر میزان افسردگی سالمندان ساکن شهر مشهد اجرا شد.
روش کار: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا میدانی محسوب میشود. جامعه آماری شامل سالمندان 60 سال به بالا ساکن شهر مشهد در سال 1398 بود. با استفاده ازشیوه نمونهگیری کوکران حجم نمونه 378 نفر به صورت نمونه گیری خوشه‌ای تعیین شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای مشخصات جمعیت‌شناسی، پرسشنامه وضعیت اجتماعی-اقتصادی (گرمارودی و مرادی) و پرسشنامه افسردگی یساویج (GDS-15) استفاده شد. از تحلیل واریانس چند متغیره یا مانوا (MANOVA) جهت تعیین اثر تعاملی متغیرهای جمعیت شناختی و گروهها به عنوان متغیر مستقل بر میانگین متغیرهای وابسته استفاده شد. و در نهایت از آزمون تعقیبی بنفرونی برای نشان دادن تفاوت موجود بین گروهها استفاده شد. از نرم‌افزار SPSS نسخه 25 برای تحلیل نتایج و مقدار احتمال 05/0=α، استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند اختلاف معنی‌داری در میزان افسردگی بین گروهها داشت. در مقایسه بین دو جنس عدم اختلاف معنی‌دار به دست آمد (135/0=P). اما در مراحل پیش‌آزمون-پس‌آزمون نشان دهنده اختلاف معنی‌داری نتایج افسردگی پس از اعمال متغیرهای مستقل می‌باشد (001/0≥P). اختلاف بین میانگین گروه خانه سالمندان و گروه ورزش در پارک ملت با استفاده از آزمون تعقیبی توکی معنی‌دار نشان داده شد (013/0= P).
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که فعالیتهای اجتماعی و حضور سالمندان در جمع جوانان نقش مؤثری در کاهش علائم افسردگی داشته است. برنامه تعامل بین‌نسلی با هدف افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش انزوای سالمندان منجر به افزایش اعتماد به نفس و کاهش عدم رضایت از خود گردید.
مقدمه: افزایش امید به زندگی در عصر حاضر و روند روبهرشد جمعیت سالمندان، لزوم توجه به بعد روان‌شناختی زندگی سالمندان به‌عنوان بخش بزرگی از جمعیت را بیش از پیش می‌طلبد، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر برنامههای بین‌نسلی بر میزان افسردگی سالمندان ساکن شهر مشهد اجرا شد.
روشکار: پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش اجرا میدانی محسوب میشود. جامعه آماری شامل سالمندان 60 سال به بالا ساکن شهر مشهد در سال 1398 بود. با استفاده ازشیوه نمونهگیری کوکران حجم نمونه 378 نفر به صورت نمونه گیری خوشه‌ای تعیین شدند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامههای مشخصات جمعیت‌شناسی، پرسشنامه وضعیت اجتماعی-اقتصادی (گرمارودی و مرادی) و پرسشنامه افسردگی یساویج (GDS-15) استفاده شد. از تحلیل واریانس چند متغیره یا مانوا (MANOVA) جهت تعیین اثر تعاملی متغیرهای جمعیت شناختی و گروهها به عنوان متغیر مستقل بر میانگین متغیرهای وابسته استفاده شد. و در نهایت از آزمون تعقیبی بنفرونی برای نشان دادن تفاوت موجود بین گروهها استفاده شد. از نرم‌افزار SPSS نسخه 25 برای تحلیل نتایج و مقدار احتمال 05/0=α، استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان دادند اختلاف معنی‌داری در میزان افسردگی بین گروهها داشت. در مقایسه بین دو جنس عدم اختلاف معنی‌دار به دست آمد (135/0=P). اما در مراحل پیش‌آزمون-پس‌آزمون نشان دهنده اختلاف معنی‌داری نتایج افسردگی پس از اعمال متغیرهای مستقل می‌باشد (001/0≥P). اختلاف بین میانگین گروه خانه سالمندان و گروه ورزش در پارک ملت با استفاده از آزمون تعقیبی توکی معنی‌دار نشان داده شد (013/0= P).
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که فعالیتهای اجتماعی و حضور سالمندان در جمع جوانان نقش مؤثری در کاهش علائم افسردگی داشته است. برنامه تعامل بین‌نسلی با هدف افزایش مهارتهای اجتماعی و کاهش انزوای سالمندان منجر به افزایش اعتماد به نفس و کاهش عدم رضایت از خود گردید.
|
|
| واژه‌های کلیدی: افسردگی، تعامل بین‌نسلی، جوانان، سالمندان، فعالیتهای هوازی، یوگا |
|
|
متن کامل [PDF 286 kb]
(476 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي اصیل |
موضوع مقاله:
سالمندی سالم و فعال
دریافت: 1401/12/17 | پذیرش: 1402/1/15 | انتشار: 1402/3/10
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
